Odcisk
sznurka w kanaliku bulli (fot. A. Sikorski) |
 |
|
|
Poniekąd
eksperymentalne badania negatywów sznura, które zachowały się na fragmencie
pieczęci, przeprowadzono w 2002 roku, w Instytucie
Biologii Środowiska UAM i w Instytucie
Prahistorii UAM (pod kierunkiem dr hab. A. Głazaczowa). Negatywy na
1/2 pieczęci uznać trzeba za unikatowe. Analizie laboratoryjnej poddano
wydrążony wzdłuż osi krążka specjalny kanalik, przez który przewlekano
wiązadło; odciśnięty w ołowiu sznurek, tworzył niegdyś organiczną całość
z zawieszoną na nim pieczęcią z 1 poł. XII w. Brak materiałów porównawczych
stanowił istotną przeszkodę w interpretacji pomiarów, jednak - pomimo niepewnych
obserwacji - uzyskane wyniki są kolejnym przyczynkiem do badań nad wiązadłami
pieczętnymi. Na podstawie pojedynczych odcisków włókien elementarnych niemożliwe
było określenie z czego wykonano sznur. Niezależnie od rodzaju surowca
- wydaje się - że został skręcony z włókien o grubości 0,017-0,027 mm.
Był to sznurek 4-nitkowy Z/2S/2Z. Opisywany "półprodukt" nitkowy odpowiada
ogólnie grubości przędz, z jakich tkane, plecione i skręcane były wyroby,
np. w Santoku (VII/VIII-poł. IX w.), Wolinie (IX-XIII w.), Gdańsku (X-XV
w.), Opolu (koniec X-poł. XIII) czy Międzyrzeczu (2 poł. XIII-1 poł. XIV
w.).
Na
podstawie: Andrzej Sikorski,
Odciski wiązadła na pieczęci (Głębokie,
woj. Wielkopolskie, stan. 23). |
